Radzimiński Adam Jan h. Lubicz (1765 – po 1820), szambelan, historyk-amator. Ur. w majątku rodzinnym Brzezice w woj. lubelskim, był synem Franciszka Ksawerego, cześnika, a następnie podczaszego lubelskiego, i Brygidy z Ciesielskich, bratem generała Antoniego (zob.).
R. uczył się w Szkole Rycerskiej, wg Kamilli Mrozowskiej w l. 1771–81, lecz jeszcze w r. 1783 jako uczeń brał udział w zbiorowym przekładzie, a potem wydaniu dzieła P. Corneliusa Neposa „Życia wybornych hetmanów” pod kierunkiem prof. Jana Wulfersa. Prawdopodobnie w r. 1789 został szambelanem królewskim. Na sejmiku lubelskim w lutym 1792 wraz z bratem Antonim bronił Konstytucji 3 maja i opowiadał się za wyrażeniem przez szlachtę wdzięczności królowi za Ustawę. W czasie powstania kościuszkowskiego powołany został 3 VI 1794 do Komisji Porządkowej woj. lubelskiego. Nie wiadomo, kiedy przeniósł się na Wołyń. Miał zostać podkomorzym krzemienieckim. Zamieszkał z rodziną w Domanince pod Krzemieńcem i zatrudnił jako nauczyciela dla swoich dzieci ks. Alojzego Osińskiego. Osiński w r. 1805 wezwany został przez Tadeusza Czackiego na nauczyciela do gimnazjum wołyńskiego i w r. 1806 opuścił dom R-ego, przenosząc się do Krzemieńca z najstarszym ze swych wychowanków, Józefem.
R. w opinii Osińskiego rozumny i uczony, poza sprawami domowymi zajmował się twórczością pamiętnikarską i historyczną. W r. 1813 wygłosił na pogrzebie, a następnie opublikował Mowę… na uczczenie pamięci Tadeusza Czackiego (w Krzemieńcu). Napisał Pamiętnik panowania Stanisława Augusta IV króla polskiego (który pozostał w rękopisie i spłonął w Warszawie w czasie drugiej wojny światowej). Zajmował się historią Krzemieńca i na zebraniu u Alojzego Felińskiego w r. 1818 lub 1819 odczytywał wstęp do historii miasta. Notatki i wypisy do dziejów Krzemieńca, przechowane w archiwum Radzimińskich w Mukosiejowym Berehu, znajdują się prawdopodobnie we Lwowie. Po r. 1820 R. napisał trzytomową (ponad 300 s.) Historię Kozaków (B. PAN w Kr.: rkp. 1400), sięgając od starożytnej Scytii i Herodota do XVIII w. Przy pisaniu tej pracy korzystał z biblioteki Czackich w Porycku.
Z małżeństwa z Marianną Polanowską, starościanką dąbrowicką (zm. 1808), miał R. trzech synów: Józefa, majora wojsk polskich, Feliksa, porucznika konnych strzelców, Jana Seweryna, uczestnika powstania 1831 r., zesłanego na Kaukaz, gdzie zmarł w Kizlarze w r. 1834.
Estreicher w. XIX; Nowy Korbut, VI; Maliszewski, Bibliogr. pamiętników; PSB (Osiński Alojzy); Uruski; Żychliński, XVI; – Mrozowska, Szkoła Rycerska; Radzimiński Z. L., O rodzie i życiu generała Antoniego Radzimińskiego, „Kwart. Hist.” T. 32: 1918; Smoleński W., Ostatni rok Sejmu Wielkiego, Kr. 1897; – Akty powstania Kościuszki; Andrzejowski A., Ramoty starego Detiuka o Wołyniu, Wil. 1861 I 146, IV 219; Dąbkowski P., Archiwum bereskie Luba-Radzimińskich, Lw. 1919; Kołłątaj H., Listy w przedmiotach naukowych, Kr. 1844 I 261–2, III 104–13, 165–70, 199, IV 119; Lipski J., Archiwum Kuratorii wileńskiej X. A. Czartoryskiego, Kr. 1926; Magier, Estetyka Warszawy; – B. PAN w Kr.: rkp. 7457.
Maria Czeppe